Lothe Lachmann Videoteatr „Poza”

Miejsce: Warszawa
Rok założenia: 1985
Dane kontaktowe: p.lachmann@gmail.com

Wideoteatr Jolanty Lothe i Piotra Lachmanna jest najdłużej działającym teatrem multimedialnym w Polsce. Uczynienie nowych mediów rdzeniem artystycznego świata zaowocowało unikalnym językiem teatralnym, w którym żywy plan często ustępuje miejsca multimedialnym przestrzeniom, a aktorom w żywym planie towarzyszą inni – pojawiający się tylko na ekranie. Zainspirowany między innymi polską literaturą (Stanisław Ignacy Witkiewicz, Jan Kott) Lachmann zdecydował się na stworzenie teatru nad Wisłą, mimo iż jego ojczyzną są Niemcy. Główną aktorką i partnerką uczynił Jolantę Lothe. Wiele z materiałów filmowych wykorzystywanych w ich spektaklach zostało nakręconych podczas rozlicznych podróży, głównie po krajach Południa, co ma wpływ na tematykę i nastrój spektakli, czerpiących niekiedy z odległych kulturowo i geograficznie tradycji (np. Egipt, ale też japoński teatr nō). Działaniom artystycznym Lachmanna i Lothe przyświeca idea humanistycznego potencjału tkwiącego w nowej technice, która użyta ludycznie może podważyć prymat wszechobecnej telewizji, będącej w rozumieniu twórców wideoteatru „najgorszym narkotykiem XX wieku”. Oryginalna formuła wideoteatru rozwinęła się również dzięki współpracy z innymi twórcami nie tylko teatralnymi, jak np. Tadeusz Różewicz, Jan Peszek, Jadwiga Rappé, Wiesław Komasa, Krzysztof Knittel, Szábolcs Esztényi, Marian Grześczak, Piotr Moss, Artur Stefanowicz, Zbigniew Konopka, Maria Peszek, Raphael Rogiński, Daniel Pigoński, Mateusz Banasiuk. Teatr ma w swoim dorobku dwadzieścia autorskich spektakli wyreżyserowanych przez Piotra Lachmanna i prezentowanych na całym świecie. Do najsłynniejszych należą m.in. te układające się w cykl Akt-orki (1985, 1987, 1988, 1990, 1999), jak również te dotyczące wybitnych postaci literatury (Watogodzina, Różewicz z odzysku). Teatr finansował swoją działalność z dotacji, głównie z budżetu Miasta Stołecznego Warszawy.