Teatr Alelale tworzą Iga Jambor- Skupniewicz, Karolina Suchodolska, Karolina Kasprzak, aktorki spragnione teatralnych wyzwań. W kręgu ich zainteresowań znajduje się przede wszystkim teatr formy, teatr lalek. Są związane z Bydgoszczą, ale grają wszędzie tam, gdzie jest ich odbiorca.
Realizują spektakle kameralne. Grają dla dorosłych, dla młodzieży, dla dzieci. Ich misją jest edukacja przez teatr.
Eksplorują teatr formy, wgryzając się w sferę pierwotnej muzyczności teatru, traktując swoje ciało i elementy scenografii jak instrumenty. W spektaklach dla dorosłych dotykają tematów związanych z kobiecością, seksualnością, przemocą, stereotypami płciowymi, dominacją, macierzyństwem, koherencją ról i sięganiem do źródeł odwiecznej, kobiecej mocy twórczej, jako prastarej mądrości, z której to źródła czerpiemy moc.
Materiał nadesłany.
Betlejem polskie, Teatr Alelale, fot. Dariusz Gackowski
Betlejem polskie, Teatr Alelale, fot. Dariusz Gackowski
Magiczne Drzwi, Teatr Alelale, fot. Natalia Mentkowska
Magiczne Drzwi, Teatr Alelale, fot. Natalia Mentkowska
Teatr Agrafka istnieje od 2012 roku, a jako stowarzyszenie od 2014. Powstało w Chełmnie z inicjatywy Igi Jambor-Skupniewicz, która skupiła młodzież w ruchu amatorskim. Teatr Agrafka pomógł rozwinąć skrzydła wielu młodym ludziom, którzy dziś stawiają pierwsze kroki na deskach innych teatrów. Chociaż „Agrafka” jest teatrem bezdomnym, cały czas realizuje nowe spektakle.
Stowarzyszenie Teatr Agrafka działa na rzecz wspierania kultury w Chełmnie realizując m. in. „Gwóźdź Programu”, Teatr pod Chmurką, Dancing pod Chmurką, liczne happeningi oraz Podwórko Teatralne podczas Festiwalu PERSPEKTYWY NINE HILLS.
Materiał nadesłany.
CHEŁMUŚ, Teatr Agrafka, fot. z arch. teatru
Czarno na białym, Teatr Agrafka, fot. z arch. teatru
Mimo zamrożenia bieżącej działalności Teatr Wiczy pozostaje od lat najbardziej rozpoznawalnym w regionie zespołem teatru alternatywnego. Jest to w znacznej mierze zasługa regularnych sukcesów osiąganych w latach 90. na Festiwalu Malta czy Łódzkich Spotkaniach Teatralnych. Ostatnie laury przyniosło przedstawienie Złamane paznokcie. Rzecz O Marlenie Dietrich (2007), wyróżnione na praskim World Festival of Puppet Art oraz na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora we Wrocławiu.
Teatr powstał w 1991 roku w Brodnicy z inicjatywy Romualda Wiczy-Pokojskiego. Pod koniec lat 90. przeniósł się do Torunia, gdzie miał siedzibę w mieszczącym się na toruńskim Rynku Ratuszu Staromiejskim. W latach 2004-2006 teatr organizował Międzynarodowy Festiwal Teatrów Ulicznych „Bulwar”.
Grupa określa swój rodowód jako punkowy. Prezentowała spektakle w miejscach niekonwencjonalnych: w przestrzeniach hal fabrycznych, ale też na parkingach czy placach zabaw. Nie unikała spotkań z kilkusetosobową widownią pod gołym niebem, ale równie dobrze prezentowała się w 40-letnim samochodzie campingowym Mercedes L 508D, do którego mieściło się maksymalnie czternaścioro widzów – tak było w przypadku Emigrantów Sławomira Mrożka, w których występowali Radosław Smużny i Krystian Wieczyński. Spektakl ten był najlepszym dowodem na to, jak ważne dla tego teatru jest bliskie spotkanie z widzem.
Nikt oficjalnie nie ogłosił końca istnienia Teatru, jednak objęcie w listopadzie 2011 roku przez Wiczę-Pokojskiego funkcji dyrektora naczelnego i artystycznego w Miejskim Teatrze Miniatura w Gdańsku zdecydowanie wpłynęło na zmniejszenie intensywności działań artystycznych podejmowanych przez zespół pod szyldem Wiczy. Na pewno nie pomogła też afera związana z unieważnieniem konkursu na dyrektora Teatru im. Wilama Horzycy, która do dziś pozostaje nierozwiązana.
Po prostu, Teatr Wiczy fot. Maciej Wasilewski
One Night Cintract, Teatr Wiczy, fot. Marcin Gładych
Dobroć nasza dobroć, Teatr Wiczy, fot. z archiwum teatru
Siedziba: Bydgoszcz Rok założenia: 2015 Sala: sala widowiskowa Pałacu Młodzieży w Bydgoszczy na 240 osób Aktualna liczebność zespołu: 5 Największa impreza: organizowane w ramach Międzynarodowego Dnia Tańca Święto Tańca w Bydgoszczy Dane kontaktowe: Beata Rewolińska (kierownik i choreograf zespołu), tel. 691 336 705, b.rewolinska@wp.pl
Teatr Tańca Abrax powstał we wrześniu 2015 roku w wyniku połączenia Teatrów Tańca Arabesque’a II, Arabesque’a III i Brax II. Na przestrzeni lat grupy te niejednokrotnie można było zobaczyć razem na różnych scenach w rozmaitych spektaklach i etiudach tanecznych. Inicjatorką fuzji była Beata Rewolińska, dyplomowana instruktorka tańca współczesnego, która jest kierownikiem, instruktorem i głównym choreografem zespołu. Nazwa nawiązuje do pierwszej grupy założonej przez Rewolińską blisko trzydzieści lat temu. Siedzibą zespołu jest Pałac Młodzieży w Bydgoszczy, zaś obecnie w skład Abraxu wchodzą: Anna Kukulska, Karolina Kopeć, Małgorzata Panek, Agata Rogatty i Sylwia Rutkowska. Na zajęciach młode tancerki rozwijają umiejętności z zakresu tańca współczesnego, tańca klasycznego i improwizacji. Zespół ma w swoim dorobku choreografie przygotowane w różnych technikach tanecznych.
Aktualnie w repertuarze znajduje się trzynaście spektakli, z których większość powstała w oparciu o technikę tańca współczesnego i kolektywną improwizację. Abrax w ciągu roku przygotowuje dwa nowe przedstawienia. Zdecydowana większość to prace pod okiem Rewolińskiej, ale teatr miał też okazję współpracować z takimi choreografami, jak Marta Zawadzka, Agnieszka Doberska, Irad Mazliah-Doberski czy Paweł Malicki. W 2015 roku Jacek Owczarek przygotował najnowsze przedstawienie teatru – Nastroje. Zespół wielokrotnie zdobywał nagrody i wyróżnienia na krajowych festiwalach (pierwsza nagroda w 2015 roku na Międzynarodowym Festiwalu Tańca „Przystań dla Tańca” w Gorzowie). Tancerki brały także udział w Polsko-Niemieckim Festiwalu Kultury Dziecięcej i Młodzieżowej „Razem we Wspólnej Europie” w Monachium. Prowadząca zespół jest pomysłodawczynią Święta Tańca, które na stałe wpisało się w kalendarz bydgoskich imprez.
sPrawa zLEwa, Teatr Tańca Abrax, fot. HaWa
sPrawa zLEwa, Teatr Tańca Abrax, fot. HaWa
Myśli toń, Teatr Tańca Abrax, fot. z archiwum teatru
Myśli toń, Teatr Tańca Abrax, fot. z archiwum teatru
Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym i Osobom Potrzebującym Wsparcia „Jestem” założył w 2000 roku zmarły niedawno Zenon Nienartowicz. Początkowo Stowarzyszenie skupiało się na dwóch programach: Pracowni Rozwoju Porozumiewania i Klubie Integracji Społecznej. „W Polsce jest dużo placówek, które leczą, ale niewiele jest miejsc dla ludzi, w przypadku których medycyna nie ma już nic do powiedzenia” – mówił w jednym z wywiadów założyciel. Działająca przy stowarzyszeniu grupa teatralna powstała w 2009 roku, jej pomysłodawcą i opiekunem jest Damian Droszcz, absolwent Wydziału Nauk Pedagogicznych UMK w Toruniu, uczestnik organizowanej przez Instytut Grotowskiego Akademii Teatru Alternatywnego. Droszcz od początku dostał pełną swobodę pracy, rozwijając umiejętności zarówno swoje, jak i aktorów.
W skład „Jestem” wchodzą osoby w różnym wieku (od około trzydziestu do ponad sześćdziesięciu lat), o różnych rodzajach i stopniu niepełnosprawności tak fizycznej, jak i umysłowej. Grupa stara się przygotowywać przynajmniej jedną premierę rocznie; do tej pory ma w swoim dorobku dziesięć tytułów. W spektaklach twórcy bazują na emocjach członków grupy. Publiczność jest integralną częścią działań zespołu, jak na przykład w przedstawieniu Wolność, które uczestniczyło w dwóch zagranicznych festiwalach (Artsy-Fartsy Festival w Czechach i Apollo International Youth Theatre Festival w Rumunii); teatr był też regularnym gościem na organizowanym przez toruński Baj Pomorski Festiwalu Spotkania/Innym Okiem, Festival Kingdom of art (Szczecin, Goleniów), International Amateur Festival in Mont Laurier (Quebec, Kanada). Poza grantami ministerialnymi teatr korzysta ze wsparcia Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Urzędu Miasta Torunia i Urzędu Marszałkowskiego Województwa Kujawsko-Pomorskiego.
Wyprzedaż, Teatr „Jestem”, fot. z archiwum teatru
Wyprzedaż, Teatr „Jestem”, fot. z archiwum teatru
SenNOTność, Teatr „Jestem”, fot. Mikołaj Kuras
Podczas spaceru po Alba Iulia, Rumunia 2016, Teatr „Jestem”, fot. z archiwum zespołu
W 2000 roku, po dwudziestu siedmiu latach, swoją działalność zakończył Trzeci Teatr w Drodze – który przez ponad ćwierć wieku radził sobie bez stałego miejsca do prób i prezentacji spektakli. W tym samym roku, po dziewięciu latach, zaprzestano organizacji Międzynarodowego Festiwalu „Off Prezentacje Teatralne”, który bydgoskiemu widzowi dawał możliwość kontaktu ze światowym teatrem alternatywnym. Z obiema tymi inicjatywami związany był Andrzej Stróż, kierownik Pracowni Teatru i Tańca w Miejskim Centrum Kultury w Bydgoszczy. Jego rozłąka z teatrem okazała się jednak chwilowa i na początku 2003 roku powstało Niebopiekło. Wrócił także festiwal – tym razem jako Międzynarodowy Festiwal Teatralny „Inne Sytuacje”, na który zjeżdżają grupy w swojej pracy teatralnej nawiązujące do twórczości Jerzego Grotowskiego.
W ogłoszonym w 2005 roku manifeście czytamy: „Teatr Niebopiekło nie płaci i nie jest płatny, aczkolwiek – czasem trzeba zainwestować w niego siebie. Praca nad spektaklem polega na improwizacji i budowaniu jego struktur z własnych przemyśleń zasilanych tekstami i innymi bodźcami źródłowymi. Jeśli nie masz nic przeciwko treningom fizycznym, czytaniu i dogłębnym rozmowom, interesujesz się lub przeczuwasz u siebie zainteresowanie zakamarkami ludzkiej natury, chcesz poznać siebie w lustrze kontaktu z innymi, wejść w labirynt szczerości i sprawdzić, dokąd prowadzi, przemienić swoje ciało z więzienia duszy w jej narzędzie, głośno powiedzieć coś ważnego, spojrzeć drugiej osobie w oczy bez zakłopotania, odkryć zaniedbane zakamarki czasu i przestrzeni i wypełnić je sobą, użyć tego, kim jesteś naprawdę – przyjdź”.
Wspomniana fizyczność wydaje się być w centrum zainteresowań Stróża. Widoczna jest zarówno w spektaklach, jak i w prowadzonych warsztatach (także za granicą, ostatnio Mehemet Ulusoy Uluslararasi Sokakta Tiyatro Festivali w Turcji). Wyjątek od reguły stanowił spektakl Amsterdam (grudzień 2014), w którym istotną rolę odgrywał tekst autorstwa Józefa Herolda.
Stróż pracuje przede wszystkim z młodymi ludźmi i to oni stanowią trzon zespołu aktorskiego. Podobnie jak w przypadku Trzeciego Teatru w Drodze, Niebopiekło funkcjonuje na co dzień bez stałej siedziby i poszukuje przestrzeni z projektu na projekt.
Un esempio – Teatr Niebopiekło – fot. arch. teatru
Amsterdam – Teatr Niebopiekło – fot. Dariusz Gackowski
Amsterdam – Teatr Niebopiekło – fot. Anna Pietrzak
Ludzie mówia… – Teatr Niebopiekło – fot. Kasia Rzepecka
Tuba Dei i Anioły - Teatr Lalek "Zaczarowany Świat" - fot. z archiwum teatru
Siedziba: Toruń Rok założenia: 1950 Sala: sala w siedzibie teatru (122 miejsca dziecięce oraz 60 miejsc dla dorosłych) Aktualna liczebność zespołu: 7 Największa impreza: coroczny cykl warsztatów teatralnych w ramach Edukacji Kulturalnej Dzieci i Młodzieży Dane kontaktowe: Szosa Chełmińska 226B, 87-100 Toruń, tel. 697 085 669 ; 601 816 690, teatrlalekzaczarowanyswiat@gmail.com
Powstały w 1950 roku teatr był pomysłem Janiny Awgulowej, która od samego początku za swojego docelowego odbiorcę i partnera do rozmowy uznała dziecięcą publiczność, przede wszystkim przedszkolaków i uczniów pierwszych klas szkoły podstawowej. Pierwsze przedstawienie odbyło się na korytarzu drewnianego baraku – pierwszej siedziby teatru w Przedszkolu nr 13. Pokazano bajkę Ewy Szelburg-Zarembiny O kuchareczce Petronelce, której cały świat w gotowaniu pomagał w reżyserii Awgulowej. Na scenie grały dzieci z przedszkola, lalki prowadzone były przez rodziców dzieci, a na widowni zasiedli… przedstawiciele władz miasta, kierowniczki przedszkoli oraz delegacje komitetów rodzicielskich toruńskich przedszkoli. W pierwszych latach teatr przygotowywał nawet siedem krótkich (około dwudziestominutowych) premier rocznie, w latach kolejnych powstawały średnio cztery nowe przedstawienia w sezonie, grane tak długo, dopóki nie zobaczyły je dzieci z wszystkich toruńskich przedszkoli. Do 1992 roku przedstawienia były bezpłatne.
W 1977 roku w teatrze pojawiła się Emilia Betlejewska, która zajęła się projektowaniem scenografii, a stopniowo także reżyserią. W 1990 roku – w jubileusz czterdziestolecia – Awgulowa oficjalnie przekazała Betlejewskiej prowadzenie teatru.
W 1992 roku na skutek wprowadzenia w Toruniu programu przekształceń niektórych przedszkoli państwowych w niepubliczne placówki oświatowe wszyscy członkowie zespołu otrzymali wymówienia z pracy, co jednoznacznie wiązało się z rozwiązaniem teatru. Podjęto trudną decyzję o jego prywatyzacji. Obecnie działa przy Fundacji „Pro Theatro”. Lata dziewięćdziesiąte zaowocowały nowymi spektaklami wychodzącymi poza tradycyjne przedstawienia parawanowe. Aktualnie teatr stara się eliminować słowo na rzecz obrazu.
Obecnie w repertuarze teatru znajduje się sześć tytułów: Ostatnie drzewo, Tuba Dei i Anioł, Legenda o Smoku Wawelskim, Ala w Alulandii, Kaj i Gerda – Królowa Śniegu na wesoło, Maruba i lamparty.
Ostatnie Drzewo – Teatr Lalek „Zaczarowany Świat” – fot. z archiwum teatru
O rybaku i smoku niemytym – Teatr Lalek „Zaczarowany Świat” – fot. z archiwum teatru
Tuba Dei i Anioły – Teatr Lalek „Zaczarowany Świat” – fot. z archiwum teatru
Ostatnie Drzewo – Teatr Lalek „Zaczarowany Świat” – fot. z archiwum teatru
Maruba i lamparty – Teatr Lalek „Zaczarowany Świat” – fot. z archiwum teatru
Siedziba: Górzno Rok założenia: 2014 Sala: sala widowiskowa Gminnego Ośrodka Kultury w Górznie na120 osób Aktualna liczebność zespołu: 7 Największa impreza: Rypińska Wiosna Teatralna (2015), warsztaty w ramach programu Lato w Teatrze (2014, 2015, 2016) Dane kontaktowe: Maja Kwiatkowska (manager grupy), tel. 507 766 461, maja.kwiatkowska@yahoo.com
W 2014 roku Gminny Ośrodek Kultury w Górznie przy współpracy z Narodowym Centrum Kultury przeprowadził diagnozę potrzeb kulturalnych wśród mieszkańców gminy. Badanie wykazało m.in. że jest grupa dzieci zainteresowana grą w teatrze. W odpowiedzi na taką inicjatywę zaproszono do współpracy Maję i Mata Kwiatkowskich – artystów zamieszkujących od niedawna gminę Górzno, związanych ze sceną muzyczno-teatralną w Polsce i Holandii. Tak powstała Grupa Teatralna GOK International.
Od września 2014 roku Mat i Maja Kwiatkowscy zrealizowali pięć spektakli: Terinell, Let’s SHAKE the SPEAR na podstawie tekstów Williama Shakespeare’a, inspirowany mitologią starożytnej Grecji Dym (I nagroda dla najlepszego zespołu dziecięcego na Ogólnopolskim Festiwalu „Rypińska Wiosna Teatralna”), Opowieści z tysiąca i jednej nocy w reż. Eweliny Marciniak (w ramach organizowanego przez Instytut Teatralny „Lata w Teatrze”) i Vogue. Teksty są autorskie, a podstawowe założenie twórców to odejście od infantylnego traktowania dzieci i chęć wyciągnięcia ich z myślowych schematów. Autorzy nie obawiają się dotykać spraw delikatnych, poprzez absurd i groteskę starają się zmusić do myślenia nad prawami tego świata. W tym celu sięgają również do Biblii, mitologii, klasyki poezji i literatury, by na ich podstawie tworzyć teksty uniwersalne.
Spektakle są pełne humoru, pojawiają się w nich elementy poezji śpiewanej oraz filmy, używane także jako elementy scenografii. Oprócz działań stricte teatralnych GOK International organizuje serię koncertów Muzyczne opowieści.
Finał Lata w Teatrze – GT GOK International – fot. Maja Kwiatkowska
GT GOK International – fot. Maja Kwiatkowska
Let’s SHAKE the SPEAR – GT GOK International – fot. Małgorzata Kuczmowska
