Teatr Patrz Mi Na Usta

Siedziba: Sopot
Rok założenia: 1995
Dane kontaktowe: ul. Doki 1, 80-958 Gdańsk, teatrleon@op.pl,
tel. 667 969 897

Teatr Patrz Mi Na Usta został założony w 1995 roku przez Krzysztofa Leona Dziemaszkiewicza, aktora, tancerza, choreografa i performera, związanego wcześniej (od roku 1987) z Teatrem Ekspresji Wojciecha Misiury, z którym zrealizował najsłynniejsze jego spektakle, między innymi Umarli potrafią tańczyć (1988), Dantończycy (1989) Miasto mężczyzn (1994), Kantata (1997), Tango (1999). Z teatrem współpracuje szereg trójmiejskich artystów, związanych głównie z teatrem tańca (jak Anna Steller, Bożena Zezula, Bożena Eltermann, Marek Kakareko, Milena Czernik, Jacek Krawczyk), jednak głównym twórcą i wykonawcą jest tu Dziemaszkiewicz, którego sceniczna osobowość nie tylko tworzy i wypełnia poszczególne spektakle i performanse, ale jest w nich także bardzo często tematyzowana. Dziemaszkiewicz prezentuje swoje spektakle między innymi na alternatywnych scenach trójmiejskich klubów Żak i Sfinks, w Kościele św. Jana w Gdańsku, Instytucie Sztuki Wyspa oraz w Teatrze na Plaży. Od 2005 roku artysta współpracuje z niemiecką performerką Mariolą Brillowską. Przedstawienia teatru Patrz Mi Na Usta łączą teatr tańca z performansem, happeningiem, sztukami wizualnymi i przestrzenią nowych mediów. Przez lata twórczości Dziemaszkiewicz wypracował charakterystyczny, rozpoznawalny styl. Surrealistyczne, pełne symboliki (często religijnej), wykorzystujące nagość ludzkiego ciała, operujące kampem, brutalizmem, kiczem, nawiązujące do estetyki porno i horroru spektakle i performanse teatru Patrz Mi Na Usta poruszają się wokół tematów alienacji, przemocy, seksualności. Tematycznym lejtmotywem przedstawień Dziemaszkiewicza są wątki transgeniczne i transseksualne, które realizuje on w warstwie narracyjnej, ale też – co jest cechą charakterystyczną jego teatru – w warstwie estetycznej, nawiązując często poprzez kostiumy i rekwizyty do reinterpretowanej w rozmaity sposób figury drag queen. Artysta formułuje pytania o cielesność, płeć, granice między zwierzęcą, ludzką i boską formą. Dziemaszkiewicz nawiązuje w swoich spektaklach do prac Misiury – na płaszczyźnie formalnej, poprzez obsesyjną powtarzalność gestów i ruchów, ale i w przestrzeni znaczeniowej, stawiając chociażby pytania o opresyjność kultury i cywilizacji. Krzysztof Leon Dziemaszkiewicz ma na swoim koncie kilkadziesiąt autorskich przedstawień i spektakli współtworzonych z innymi artystami. Do najgłośniejszych należą bez tytułu z 2005 roku, zrealizowane z Rafałem Dziemidokiem i Leszkiem Bzdylem, Królestwo Szambali (2005), Live Act (2006), Dziś są moje urodziny (2006), Belladonna (2007), Makbet Remix w reżyserii Roberta Florczaka z 2010 roku, Hungrige Herzen (2010).