Zespół interesuje niezależny, eksperymentalny teatr, szczególnie ten wymykający się linearnym narracjom i tradycyjnej dramaturgii. Fascynuje ich też teatr plastyczny, taniec i użycie animantów ze względu na ich poetycki i metaforyczny potencjał. Od kilku lat prowadzą warsztaty teatralne i lalkarskie, zarówno dla dzieci i młodzież
Materiał nadesłany.
Ryba Biba, Teatr FRAKTAL, fot. HaWa
Ryba Biba, Teatr FRAKTAL, fot. HaWa
Ryba Biba, Teatr FRAKTAL, fot. HaWa
POMELO JEST ZAKOCHANY W ŻABIE, DESZCZU I NIE TYLKO, Teatr FRAKTAL, fot. z arch. teatru (2)
POMELO JEST ZAKOCHANY W ŻABIE, DESZCZU I NIE TYLKO, Teatr FRAKTAL, fot. z arch. teatru (2)
Dwuosobowy zespół, który tworzy teatr minimalistyczny, ze swoim własnym mikrokosmosem. Twórczynie pokazują rzeczy, które mają w środku, bazując na tym, co czują. Swoimi spektaklami chcą poruszać, wywołać choćby malutką drgawkę serca i własciwie głównie o to im chodzi. Inspiracje czerpią z młodości, niedoświadczenia i nadwrażliwości. Książek dla dzieci, poezji i pogody. Wewnątrz i na zewnątrz.
Na koncie mają spektakle, które prezentowane były m. in. na Ogólnopolskich Spotkaniach Młodego Teatru „Krzykowisko” w Maszewie, Międzynarodowych Spotkaniach Artystycznych w Elblągu, Przeglądzie Teatralnym IMplus w sopockim Teatrze na Plaży, w Miejscu Inicjatyw Pozytywnych „Kacze Bagno”, Pracowni R5 w Białymstoku, a także na plażach, garażach i innych takich.
Materiał nadesłany.
Jest wojna, Rajstopy, fot. Monika Bielenis
Jest wojna, Rajstopy, fot. Monika Bielenis
Konstans w WhoYoWiźnie, Rajstopy, fot. Piotr Magdziarz
Konstans w WhoYoWiźnie, Rajstopy, fot. Piotr Magdziarz
Tancerz, improwizator, performer, choreograf, nauczyciel. W obrębie jego zainteresowań znajduje się szeroko rozumiany teatr tańca oraz improwizacja ruchowa. W swoich działaniach kieruje się ciekawością i swobodą twórczą, która kieruje go w stronę znajdowania nowych połączeń i korelacji tańca z innymi dziedzinami sztuki. To interdyscyplinarne podejście determinuje ciągłe przyglądanie się i badanie ruchu oraz jego roli i formy. W swojej pracy dużą uwagę poświęca umiejętności kompozycji w czasie rzeczywistym, która polega na wypracowaniu obecności i pełnej otwartości na potencjalność nieustających zmian. Ta żywa wrażliwość na chwilę obecną może mieć miejsce nie tylko w improwizacji, ale też w ustrukturalizowanych spektaklach, w których wiele subtelnych zmiennych wpływa na uczestnictwo w działaniu artystycznym. Organizator comiesięcznego wydarzenia KIPISZ – przestrzeń improwizacji osobistej, łączącego środowiska artystyczne w Łodzi.
Teatr Zamiast tworzą absolwenci szkoły teatralnej. Swoją działalność opierają nie tylko na tworzeniu spektakli, ale także na prowadzeniu warsztatów, które poprzez improwizacje, zadania aktorskie i treningi pomagają przełamywać opory związane z cielesnością ich uczestników. Teatr organizuje czytania performatywne i zabawy w łódzkich przedszkolach i świetlicach, uczy obcowania z teatrem. Teatr Zamiast to przestrzeń otwarta na dialog, na głos młodych artystów, na wspólne dyskusje. Miejsce, które grupa wybrała na swoją siedzibę, także nie jest bez znaczenia. Stare widzewskie pofabryczne przestrzenie oddają klimat miasta, który jest bardzo ważny w twórczości teatru. Teatr otrzymał prestiżową nagrodę Złotej Maski za najważniejsze wydarzenie na scenie off w sezonie 2013/2014. Dotychczas grupa zrealizowała między innymi prapremierę Zanikam Arnego Lygre w reżyserii Katarzyny Dąbkowskiej-Kułacz, czytanie performatywne dramatu Dzielni chłopcy Magdy Drab, a także jej autorski spektakl Targowisko, czyli dzieje rozkładu pana H., Tajemnice kwiatu paproci w reżyserii Przemysława Jaszczaka oraz Miasto Ł na podstawie powieści Tomasza Piątka. Ostatnia produkcja teatru to monodram Macieja Kowalczyka Schron na podstawie ostatniego tekstu F. Kafki.
Zawirowanki, Teatr Zamiast, fot. Tomek Ogrodowczyk
ZANIKAM, Teatr Zamiast, fot. Borys Bodetko
Matryca [powielenie], Teatr Zamiast, fot. Jakub Urbański
Matryca [powielenie], Teatr Zamiast, fot. Jakub Urbański
Ego Te Absolvo, Teatr Zamiast, fot. z arch. teatru
Pierwsze kroki członkowie teatru stawiali w Ognisku Teatralnym „U Machulskich” jeszcze w 2012 roku, tworząc takie spektakle, jak m.in. Szklana menażeria, Biesy, Nosorożec czy Niemcy. Do nieoficjalnego scementowania grupy doszło w 2014 roku wraz z premierą spektaklu Kto się boi Virginii Woolf w reżyserii Agaty Przygodzkiej. Od tego czasu powstał szereg filmów krótkometrażowych z udziałem aktorów teatru (Antywizytówka, Jak białe słonie, Zwiastun, Lepiej bądź cicho), monodram Julii Chętnickiej Głupi w reżyserii Kamili Straszyńskiej, który zwyciężył na FETA w 2015 r. Grupa promuje młodych twórców scenicznych, filmowych, teatralnych i plastycznych. Teatr szuka siedziby, w której mógłby pokazywać swoje spektakle – do tej pory grywa gościnnie. Liczebność zespołu zmienia się zależnie od projektu, jaki realizuje grupa.
Pierwszy raz, Białe Słonie, fot. Agata Przygodzka
KTO SIĘ BOI VIRGINII WOOLF ‚3, Białe Słonie, fot. Agata Przygodzka jpg
KTO SIĘ BOI VIRGINII WOOLF ‚3, Białe Słonie, fot. Agata Przygodzka jpg
Teatr ależ Gustawie! działa przy Fundacji Tworzenia i Promowania Sztuki. Tworzy go zespół aktorów oraz pasjonatów teatru. Twórcy wierzą w terapeutyczną moc sztuki, a celem statutowym ich fundacji jest jej upowszechnianie, stąd podejmowane działania teatralne (tworzenie spektakli, czytanie współczesnej dramaturgii, organizacja paneli dyskusyjnych) i warsztaty artystyczne (teatralnych, literackich, plastycznych). Teatr nie ogranicza swoich projektów do jednej grupy docelowej: tworzy dla dorosłego odbiorcy, seniorów, dla dzieci i młodzieży, uwzględnia także osoby niepełnosprawne, domy dziecka oraz środowiska dysfunkcyjne.
Teatr angażuje się w rozmaite projekty. Jednym z nich jest Stary Rynek. Re-animacja, czyli projekt artystyczny, który miał na celu odkrycie możliwości tkwiących w zapomnianej przestrzeni łódzkiego Starego Rynku. Teatru (S)tworzenie to z kolei działania teatralno-edukacyjne skierowane do dzieci i młodzieży z domów dziecka na terenie Łodzi. Celem projektu było włączenie dzieci i młodzieży zagrożonych wykluczeniem społecznym w czynne uczestnictwo w tworzeniu kultury. Kolejny projekt, czyli Brzydkie kaczątko, objął swoim zasięgiem małe górskie miejscowości, Mazury oraz domy dziecka w woj. łódzkim. Teatr organizuje także czytania performatywne i angażuje się w akcję Dotknij Teatru.
Inspiracją do stworzenia Teatru Mer była potrzeba samorealizacji aktorów jako twórców, którzy chcieli mieć całkowity wpływ na kształt i charakter artystyczny własnych projektów. Prostymi środkami tworzą oni kreatywny świat dla wyobraźni dziecka. Od 2002 roku prezentują swoje spektakle na terenie kraju, ale nieobce są im również trasy europejskie. Poza realizacją spektakli zespół prowadzi warsztaty teatralne i plastyczne dla dzieci oraz dla dorosłych. Twórcami przedstawień i warsztatów teatralnych są wyłącznie dyplomowani aktorzy, którzy swoją sztuką budzą wrażliwość dziecka, wywołują uśmiechy najmłodszych i poruszają ważne problemy dostosowane do wieku widza. Artyści zazwyczaj sięgają po klasyczny bajkowy repertuar, dlatego w ich repertuarze znajdziemy Morską opowieść, Pinokia, Jasia i Małgosię czy Calineczkę.
Kijo to grupa, która w swojej twórczości stawia na spotkanie, wymianę doświadczeń, współpracę w działaniu. W procesie tworzenia poszukuje na gruncie improwizacji, improwizacji kontaktowej, tańca współczesnego, teatru fizycznego, podstaw sztuk walki, szeroko pojętego ruchu. Wynika to z różnorodnych doświadczeń scenicznych i specjalizacji członków grupy. Za punkt wyjścia do kreowania i odkrywania grupa obiera pojęcie ciekawości.
Działalność artystyczną otwiera spektakl Miokloniis (2011) i Do (2011), później Wszystko to, z czym się (nie) urodziliśmy (2013), Umrzeć w Atenach (2013), Do Witolda ( 2013), Spokojnie, inni mają gorzej (2014), Gwiezdne potyczki (2014). Ostatnia premiera teatru to Projekt kisz (2015) z pogranicza ruchu, muzyki i słowa, dla którego inspiracją była twórczość Bartka Waglewskiego (Fisza).
Kijo często tworzy także performanse w przestrzeni, np. Człowiek z betonu (2011, 2012), Z rzeki powstałaś (2013), Nie jesteś ślepy (2013).
Wszystko to z czym się [nie] urodziliśmy, Grupa KIJO, fot. Darek Śmigielski
Przypowieść Jin Jang Zoo, Grupa KIJO, fot. Mariusz Marciniak
Niżyński, Fundacja Kamila Maćkowiaka, fot. z arch. fundacji
Siedziba: Łódź Rok założenia: 2010 Aktualna liczebność zespołu: brak stałych członków (dwie osoby w zarządzie) Dane kontaktowe: ul. Sienkiewicza 55/3, 90-009 Łódź tel. 794 460 500, biuro@fundacjamackowiaka.org
FKM jest organizacją pozarządową, powstałą z myślą o stworzeniu i prowadzeniu Sceny Teatralnej w Łodzi. Statut Fundacji przewiduje też inne działania związane z propagowaniem kultury, produkcjami filmowymi i telewizyjnymi, wydawnictwami, wystawami. Twórcy realizują projekty edukacyjne, pomagające w dostępie do kultury reprezentantom wszystkich środowisk. Fundację założył Kamil Maćkowiak, tancerz (absolwent gdańskiej Szkoły Baletowej, 1998) i aktor (absolwent Wydziału Aktorskiego łódzkiej Filmówki, 2003). Jedną z najważniejszych ról Maćkowiaka jest tytułowy Niżyński w monodramie wyreżyserowanym przez Waldemara Zawodzińskiego, flagowym spektaklu Fundacji, którego choreografia jest dziełem samego aktora. Mówiąc o teatrze Kamila Maćkowiaka, nie można nie wspomnieć o wyreżyserowanym przez niego monodramie Diva (2013), który opowiada historię mężczyzny ze zdiagnozowanym zaburzeniem osobowości borderline, narcystycznie uzależnionego od potrzeby akceptacji, marzącego o uznaniu i estradowym sukcesie. Trzecim monodramem aktora jest Amok (2014), zrealizowany na podstawie bestsellerowej powieści Jamesa Freya Milion małych kawałków. Najnowsza produkcja teatru to Wywiad Stephana Lacka.
DIVA SHOW, Fundacja Kamila Maćkowiaka, fot. z arch. fundacji
AMOK, Fundacja Kamila Maćkowiaka, fot. z arch. fundacji
ZszywaniE, Fundacja Kamila Maćkowiaka, fot. z arch. fundacji
EMISARIUSZ, Pracownia Fizyczna, fot. Centrum Dialogu-Kamila Bogulewska
Siedziba: Łódź Rok założenia: 2009 Sala: przy Akademii Muzycznej Aktualna liczebność zespołu: ok. 11 Dane kontaktowe: ul. Gdańska 32; 90-716 Łódź, pracownia.f@gmail.com
Grupa założona przez Jacka Owczarka w lutym 2009 roku przy Akademii Muzycznej w Łodzi. Bazując na improwizacji i technikach tańca współczesnego, członkowie Pracowni sięgają po różnorodne formy ruchu i środki wyrazu, starając się jak najpełniej eksplorować możliwości własnego ciała. Głównym polem działania grupy jest proces twórczy. Tancerze Pracowni są również wykwalifikowanymi pedagogami i instruktorami tańca, którzy stale współpracują z teatrami i instytucjami kultury w całym kraju. Jacek Owczarek wypracował w ostatnich latach autorską metodę pracy nad improwizacją sceniczną. Za 2013 rok artyści otrzymali nagrodę „Punkt dla Łodzi” w kategorii „twórcze szaleństwo”, przyznaną za „praktykowanie i promowanie kolektywnej postawy w tworzeniu tańca i poszerzanie rozumienia improwizacji w tańcu”. Spektakle Pracowni Fizycznej to np. Powyżej nieba (rekonstrukcja choreografii Witolda Jurewicza z 1998 roku, premiera 2009), Len (w reżyserii i choreografii Skolimowskiego, 2009) oraz choreografie Jacka Owczarka: Meandrująca rzeka (2009), a3 (2010), Zdarzenia (2011) we współpracy z Pawłem Szamburskim i Patrykiem Zakrockim, czyli duetem SzaZa, Re:akcje (2012), Fajdros (2013) i Soul Project / PL (2013) w reżyserii Davida Zambrano, zrealizowany w ramach programu Zamówienia choreograficzne Instytutu Muzyki i Tańca. W 2014 roku Pracownia Fizyczna została zakwalifikowana do Polskiej Platformy Tańca.
