Grupa A.TAK! powstała jako przyjacielska inicjatywa teatralna w celu tworzenia projektów nieinstytucjonalnych. W skład założycielski wchodzą: Wojciech Jaworski (aktor, reżyser), Mariusz Babicki (reżyser, dramatopisarz), Paweł Niewiadomy (dramatopisarz) oraz Tomasz Kaczorowski (reżyser, dramatopisarz). Współpracują, tworząc pole do rozwijania własnego pomysłu artystycznego każdego członka – w konsultacji bądź wspólnie z resztą grupy. Cenią pełną swobodę i bezkompromisowość w pracy twórczej. Poprzez teatr chcą działać, zadawać pytania i nawiązywać dialog. Od burzy w szklance wody wolą zimne piwo.
Teatr Błękitna Sukienka został założony w 2011 roku przez Ritę Jankowską, pedagożkę, reżyserkę, dramatopisarkę i animatorkę kultury.
Skacz, Marysiu, pierwszy spektakl Teatru, pokazany premierowo w 2011 roku w gdańskiej Nowej Synagodze i wykonany wyłącznie przez kobiety, zainicjował konsekwentnie prowadzoną do dzisiaj estetykę narracyjną zespołu. Błękitna Sukienka podejmuje w swoich spektaklach tematy osadzone we współczesnej rzeczywistości, ale przedstawia je w perspektywie kobiecej. Praca członkiń teatru ma charakter improwizacyjny, dramowy, ostateczny kształt spektaklu wyłania się w trakcie działań warsztatowych i jest kolażem doświadczeń i emocji całego zespołu, choć przedstawienia są niejednokrotnie oparte na konkretnych tekstach literatury (jak na przykład Polki. Podróż do wnętrza Polski Gérarda Guéagana w przypadku przedstawienia Podróż do wnętrza pomarańczy). Skacz, Marysiu ma formę kilkunastu etiud, emocjonalnych wypowiedzi kobiet o różnym statusie i wieku, które wspólnie układają się we wspólny, analizujący i komentujący stereotypy obraz.
Teatr Błękitna Sukienka zrealizował do tej pory między innymi przedstawienia Powiedz miłość jest prosta (2012), zbiorowy, poetycki głos współczesnych kobiet; Keeffe, nie jestem królem (2013), studium międzyludzkich gier; Podróż do wnętrza pomarańczy (2015), w którym ponownie otrzymujemy kolaż kobiecych portretów, oraz najnowsze Nic się nie stało (2016).
Obecny skład zespołu tworzą prócz Rity Jankowskiej trzy aktorki – Halszka Gaczoł, Dagmara Lewandowska i Beata Ruszkiewicz.
Teatr Błękitna Sukienka rozpoczął swoją działalność w przestrzeni Nowej Synagogi w Gdańsku, następnie tworzył w Gdańskim Archipelagu Kultury (do 2015 roku). Od 2016 roku zespół jest rezydentem gdańskiego WL4, twórczej, interdyscyplinarnej przestrzeni powołanej przez trójmiejskich artystów.
Skacz Marysiu, Teatr Błękitna Sukienka, fot. Łukasz Głowala
Powiedz miłość jest prosta, Teatr Błękitna Sukienka, fot. Michał Konczakowski
Powiedz miłość jest prosta, Teatr Błękitna Sukienka, fot. Adam Bogdan
Podróż do wnętrza pomarańczy, Teatr Błękitna Sukienka, fot. Natalia Osuch
Keeffe, nie jestem królem, Teatr Błękitna Sukienka, fot. Adam Bogdan
DzikiStyl Company to kolektyw taneczny powstały w 2010 roku z inicjatywy tancerzy, choreografów i instruktorów tańca Wiolety Fiuk i Patryka Gackiego. Zespół łączy różne estetyki tańca – moderne, breakdance i balet – układające się w charakterystyczną i rozpoznawalną na gruncie polskiego teatru tańca metodę, którą jej twórcy określają mianem „architektury ruchu”. Fiuk i Gacki współpracują z licznym gronem twórców, wśród których są Adam Nalepa, Jakub Roszkowski, Magdalena Boć, Maciej Pawłowski, Katarzyna Z. Michalska, Maciej Szupica, Stefan Wesołowski, Helena Ganjalyan, Leszek Bzdyl, Mariola Ordak, Marcin Mirowski, Dominika Dwernicka, Maja Zaleska, Mikołaj Wieczór, Kamil Kowalski, Marcin Powszuk, Natalia Madejczyk czy Michał Łabuś.
Zespół współpracuje z Teatrem Wybrzeże (między innymi przy tworzeniu choreografii do przedstawień Adama Nalepy – Nie-Boskiej komedii, Czarownic z Salem i Faraona) oraz Teatrem Muzycznym w Gdyni, z którym artyści zrealizowali szereg przedstawień (w tym najnowszą produkcję Muzycznego – Notre Dame de Paris).
Fiuk i Gacki od początku swojej autorskiej działalności regularnie tworzą spektakle teatralne – poruszające tematy społeczno-polityczne, ale także mocno zakorzenione w kulturowych kontekstach: realizowane w 2011 roku Dzieci innego boga poruszają temat uzależnień wśród młodzieży, przedstawionych w poetyce surrealistycznej; 7.2 z 2013 roku inspirowane jest motywami z Boskiej komedii Dantego; Wacław N. z 2014 roku jest poetycką, fragmentaryczną biografią wybitnego tancerza, a zarazem próbą odpowiedzi na pytanie o związek sztuki i szaleństwa.
Fiuk i Gacki tworzą spektakle we współpracy z gdyńskim Teatrem Muzycznym (The Pale Fox z 2014 roku, prezentowany na Scenie Kameralnej Teatru Muzycznego) i gdańskim Klubem Żak (Radio Żelaza z 2015 roku i Uchodźcy/Testigo Documentary z 2016, spektakle prezentowane na scenie Klubu w ramach Gdańskiego Festiwalu Tańca).
W swoich najnowszych spektaklach DzikiStyl rezygnuje z wcześniejszej ornamentacyjności scenograficznej, a fragmentaryczną narrację zastępuje liniowością. W ostatnich przedstawieniach na plan pierwszy wysuwa się powaga podejmowanych tematów społeczno-politycznych. Ich cechą charakterystyczną jest unikalny, wypracowany na gruncie zderzenia rozmaitych estetyk styl tańca.
DzikiStyl prezentuje swoje spektakle na scenach Teatru Muzycznego w Gdyni oraz Klubu Żak w Gdańsku. Poza Trójmiastem ich przedstawienia prezentowane są w ramach festiwali, przeglądów i projektów w całym kraju.
zespół, Dzikistyl Company, fot. z arch. teatru
Uchodźcy,Testigo Documentary, Dzikistyl Company, fot. z arch. teatru
Obrazki z wystawy, Dzikistyl Company, fot. z arch. teatru
Metropolia Jest Okey, Dzikistyl Company, fot. Piotr Połoczański
Teatr Razem powstał w 2004 roku jako efekt współpracy Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym z gdańskim Integracyjnym Klubem „Wida”, działającym w Gdańskim Archipelagu Kultury. Teatr założony został z inicjatywy Jarosława Rebelińskiego, pedagoga, animatora kultury, instruktora teatralnego, organizatora festiwalu Akcept (integrującego środowisko artystyczne ze środowiskiem osób z niepełnosprawnościami, przede wszystkim intelektualnymi).
Od początku istnienia zespół tworzony jest przez podopiecznych PSOUU (obecnie PSONI) i współpracujących ze Stowarzyszeniem polskich i zagranicznych wolontariuszy, którzy działają pod kierunkiem doświadczonych instruktorów teatralnych i pedagogów. Z Teatrem współpracuje ściśle prowadzona przez Jarosława Marciszewskiego (muzyka, pedagoga i animatora kultury) integracyjna grupa muzyczna Remont Pomp, nagrywająca między innymi z Mikołajem Trzaską. Efektem tych działań są pełnowymiarowe spektakle teatralne, prezentowane na scenie Klubu Gak oraz na ogólnopolskich i międzynarodowych festiwalach (między innymi Akcept, Feta, „Lato Ludzi”, Międzynarodowe Biennale „Terapia i Teatr” w Łodzi i Międzynarodowe Spotkania Artystyczne w Elblągu).
Od początku swojej działalności Teatr regularnie tworzy spektakle; do tej pory powstały między innymi przedstawienia Labirynt, Upadek Ikara, Ucieczka do…, Samotność, My, Sen o Człowieku, Zapraszamy na show. Przedstawienia Teatru Razem poruszają problemy uniwersalne, egzystencjalne, mówią o istnieniu w świecie, samotności, wykluczeniu. Łączą teatr dramatyczny i pantomimę, skupiają się na teatralnej formie, ruchu scenicznym.
Sen ,Teatr Razem, fot. z arch. teatru
Sen ,Teatr Razem, fot. z arch. teatru
Opowieść o wielkim wstydzie, Teatr Razem, fot. KRzysztof Krzempek
Teatr Amareya (Stowarzyszenie Amareya Art) został założony przez Katarzynę Pastuszak (tancerkę, reżyserkę, choreografkę, teatrolożkę, animatorkę kultury, badaczkę tańca butō, dyrektorkę artystyczną Teatru Amareya), Agnieszkę Kamińską (tancerkę, wokalistkę, animatorkę kultury) oraz Aleksandrę Śliwińską (tancerkę, instruktorkę tańca, animatorkę kultury.
Od początku istnienia Teatr Amareya pracuje w Gdańskim Archipelagu Kultury, przy Klubie „Winda”. Spektakle Teatru prezentowane są na scenach trójmiejskich (między innymi Klubu Żak w Gdańsku) i krajowych. Zespół regularnie bierze udział w festiwalach i przeglądach o charakterze ogólnopolskim i międzynarodowym (między innymi Gdański Festiwal Tańca).
Od początku działalności zespół prowadzi swoje projekty na trzech płaszczyznach – artystycznej, dydaktycznej i animatorskiej. Wszystkie trzy są też od początku w mniejszym bądź większym stopniu osadzone w filozofii i estetyce tańca butō. Działania Teatru łączą butō z tańcem współczesnym, teatrem fizycznym, technikami tańca modern Marty Graham i performansem, tworząc specyficzny i oryginalny język artystycznego przekazu, umiejscowiony w kulturowych kontekstach, łączących filozofię oraz estetykę dalekowschodnią i europejską.
Od momentu powstania Amareya regularnie tworzy spektakle teatralne. Do tej pory powstały między innymi: Ocaleni. Na skraju nieba (2010), przedstawienie podejmujące temat powojennej traumy; Pusty dom (2011), opowiadający o doświadczeniu straty i pustki; performatywny spektakl Nomadka (2012), poruszający kwestie migracji i powiązanej z nią dyskryminacji, oraz With-in. Wewnątrz (2013), spektakl o fenomenie narodzin.
Istotną płaszczyzną działania Teatru są projekty tworzone przy współudziale polskich i zagranicznych artystów, których efektem są spektakle teatralne, performanse i działania warsztatowe. Do nich należy kolektyw artystyczny „Amareya Theather and Guests”, w który zaangażowani są między innymi Dorota Androsz, Anna Kalwajtys, Joanna Duda czy Magdalena Jędra. Efektem tych działań jest między innymi głośny spektakl Ofelia_remix, poruszający szeroki temat obecności kobiety we współczesnej rzeczywistości.
W 2015 roku Teatr Amareya rozpoczął prestiżowy międzynarodowy projekt „Kantor_Tropy”, podejmujący w szeregu działań artystycznych i edukacyjnych twórczość Tadeusza Kantora, łączący taniec współczesny, butō, performans, muzykę nowoczesną i sztuki wizualne.
Najnowszy projekt Teatru Amareya to „Perforacje: Pamięć wody”, tworzony przy współudziale polskich i japońskich artystów, realizowany poprzez cykl przedstawień, instalacji i działań edukacyjno-warsztatowych.
PUSTY DOM, Teatr Amareya, fot. Jurek Nowak
PUSTY DOM, Teatr Amareya, fot. Jurek Nowak
NOMADKA, Teatr Amareya, fot. z arch. teatru
HAIKU, Teatr Amareya, fot. Jerzy Nowak
Amareya_Lab_vol. 1 pokaz powarsztatowy, Teatr Amareya, fot. z arch. teatru
Belladonna, Teatr Patrz Mi Na Usta, fot. Łukasz Unterschuetz
Siedziba: Sopot Rok założenia: 1995 Dane kontaktowe: ul. Doki 1, 80-958 Gdańsk, teatrleon@op.pl, tel. 667 969 897
Teatr Patrz Mi Na Usta został założony w 1995 roku przez Krzysztofa Leona Dziemaszkiewicza, aktora, tancerza, choreografa i performera, związanego wcześniej (od roku 1987) z Teatrem Ekspresji Wojciecha Misiury, z którym zrealizował najsłynniejsze jego spektakle, między innymi Umarli potrafią tańczyć (1988), Dantończycy (1989) Miasto mężczyzn (1994), Kantata (1997), Tango (1999). Z teatrem współpracuje szereg trójmiejskich artystów, związanych głównie z teatrem tańca (jak Anna Steller, Bożena Zezula, Bożena Eltermann, Marek Kakareko, Milena Czernik, Jacek Krawczyk), jednak głównym twórcą i wykonawcą jest tu Dziemaszkiewicz, którego sceniczna osobowość nie tylko tworzy i wypełnia poszczególne spektakle i performanse, ale jest w nich także bardzo często tematyzowana. Dziemaszkiewicz prezentuje swoje spektakle między innymi na alternatywnych scenach trójmiejskich klubów Żak i Sfinks, w Kościele św. Jana w Gdańsku, Instytucie Sztuki Wyspa oraz w Teatrze na Plaży. Od 2005 roku artysta współpracuje z niemiecką performerką Mariolą Brillowską. Przedstawienia teatru Patrz Mi Na Usta łączą teatr tańca z performansem, happeningiem, sztukami wizualnymi i przestrzenią nowych mediów. Przez lata twórczości Dziemaszkiewicz wypracował charakterystyczny, rozpoznawalny styl. Surrealistyczne, pełne symboliki (często religijnej), wykorzystujące nagość ludzkiego ciała, operujące kampem, brutalizmem, kiczem, nawiązujące do estetyki porno i horroru spektakle i performanse teatru Patrz Mi Na Usta poruszają się wokół tematów alienacji, przemocy, seksualności. Tematycznym lejtmotywem przedstawień Dziemaszkiewicza są wątki transgeniczne i transseksualne, które realizuje on w warstwie narracyjnej, ale też – co jest cechą charakterystyczną jego teatru – w warstwie estetycznej, nawiązując często poprzez kostiumy i rekwizyty do reinterpretowanej w rozmaity sposób figury drag queen. Artysta formułuje pytania o cielesność, płeć, granice między zwierzęcą, ludzką i boską formą. Dziemaszkiewicz nawiązuje w swoich spektaklach do prac Misiury – na płaszczyźnie formalnej, poprzez obsesyjną powtarzalność gestów i ruchów, ale i w przestrzeni znaczeniowej, stawiając chociażby pytania o opresyjność kultury i cywilizacji. Krzysztof Leon Dziemaszkiewicz ma na swoim koncie kilkadziesiąt autorskich przedstawień i spektakli współtworzonych z innymi artystami. Do najgłośniejszych należą bez tytułu z 2005 roku, zrealizowane z Rafałem Dziemidokiem i Leszkiem Bzdylem, Królestwo Szambali (2005), Live Act (2006), Dziś są moje urodziny (2006), Belladonna (2007), Makbet Remix w reżyserii Roberta Florczaka z 2010 roku, Hungrige Herzen (2010).
Belladonna, Teatr Patrz Mi Na Usta, fot. Łukasz Unterschuetz
Belladonna, Teatr Patrz Mi Na Usta, fot. Łukasz Unterschuetz
Belladonna, Teatr Patrz Mi Na Usta, fot. Łukasz Unterschuetz
Teatr Zielony Wiatrak został założony w 1994 roku. Jego inicjatorem jest Marek Brand, reżyser i aktor teatralny, dramatopisarz, dramaturg i scenarzysta, prozaik, animator kultury i instruktor teatralny. W pierwszych latach swojego istnienia Teatr działał przy gdańskim Klubie „Winda”. W 2003 roku przeniósł się do Sopotu, gdzie realizował swoje spektakle na kultowej scenie teatru Off de Bicz. Po rozwiązaniu sopockiej sceny Teatr powrócił do Gdańska i od 2008 roku działa przy Gdańskim Archipelagu Kultury (Klub Plama). Przez lata swego istnienia Teatr wypracował indywidualny styl, rozpoznawalny nie tylko wśród trójmiejskiej publiczności. Niemal wszystkie spektakle Teatru wyreżyserował Marek Brand (dla TZW okazjonalnie Ewa Ignaczak) – małe formy dramatyczne, oparte na ogół na tekstach autorskich, choć czasem również adaptujące klasykę literatury polskiej i światowej (Potocki, Gombrowicz, Słonimski, Tokarczuk, Remarque). Spektakle Branda skupione są na sferze emocjonalnej i słownej, słowo jest w nich materią tworzącą dramatyczne napięcie i stwarzającą sceniczną rzeczywistość. Do tej pory Teatr Zielony Wiatrak zrealizował między innymi spektakle: Parady (1994); Muirotarobal I (1995), Muirotarobal II (1996), Co pan na to, panie Freud? (1996), Kłoska (2000), Dyskretne układy dynamiczne (2003), Drapacze chmur (2006), Na wschodzie i zachodzie (2007) – wszystkie wyreżyserowane przez Marka Branda. Kameralne, emocjonalne spektakle TZW zostały wielokrotnie docenione. W 2005 roku Teatr otrzymał Grand Prix na Łódzkich Spotkaniach Teatralnych za Drapacze chmur, przedstawienie, którym Teatr rozpoczął współpracę z Bartoszem Frankiewiczem, gdańskim poetą i aktorem. Obecnie stali członkowie zespołu to: Marek Brand, Tomasz Kobiela i Ewa Dziedzic. Z Teatrem współpracują Aleksandra Lis, Magdalena Żulińska, Jacek Labijak, Florian Staniewski, Maciej Szemiel oraz muzycy Maja Miro, Ignacy Jan Wiśniewski i Wojciech Masiak. Od 2010 roku na niezależnej scenie Teatru w Blokowisku, którego Zielony Wiatrak jest częścią, odbywa się Festiwal Monodramu Monoblok, mający charakter przeglądu.
Leszek Bzdyl, tancerz, aktor, choreograf, reżyser i dyrektor artystyczny Teatru Dada, tworzy nieprzerwanie od 1987 roku. Był aktorem Wrocławskiego Teatru Pantomimy Henryka Tomaszewskiego i Teatru Ekspresji Wojciecha Misiury. Stworzył kilkadziesiąt autorskich przedstawień i choreografii. Brał udział w licznych projektach międzynarodowych, takich jak Landscape X (Sztokholm, 1997), In the body i Papugaj (Bałtycki Uniwersytet Tańca – Gdańsk, 2000), Drop Dead Gorgeous (koprodukcja Teatru Dada z Vincent Dance Theatre z Wielkiej Brytanii, 2001), Kilka błyskotliwych spostrzeżeń − Trans Danse Europe (Avignon, Bruksela, Helsinki, Praga, Reykjavik, 2003/2004), Out of Bounds/ Faktor T (Dance Advance, Filadelfia, USA, 2007/2008) czy Co-operacja (CDN −Paryż, Festiwal La Batie − Genewa, Opera, 2006). Od początku artystycznej działalności współpracuje z zespołami i twórcami z całego kraju (Piotr Cieplak, Zbigniew Brzoza, Gabriel Gietzky, Jarosław Gajewski, Edward Wojtaszek, Paweł Szkotak, Jacek Głomb, Waldemar Śmigasiewicz, Paweł Kamza, Sławomir Batyra). Zainicjował wiele projektów artystycznych, warsztatów i kursów. Jest twórcą Gdańskiej Korporacji Tańca.
Katarzyna Chmielewska, tancerka, choreografka, nauczycielka tańca, a od 2008 roku prezeska Stowarzyszenia Dada von Bzdülöw, jest autorką kilkudziesięciu autorskich choreografii. Od początku działalności artystycznej współpracuje, realizując choreografie i ruch sceniczny, z teatrami dramatycznymi z całej Polski (między innymi Teatr Miejski w Gdyni, Teatr Wybrzeże w Gdańsku, Teatr Studio w Warszawie, Teatr Powszechny w Krakowie, Teatr Jaracza w Olsztynie, Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu). Współtworzyła spektakle z Melissą Monteros, Avi Kaiserem, Tatianą Baganową, Roberto Olivanem, Chiharu Mamiya-Jędrzejewską. Prowadzi lekcje technik tańca współczesnego i improwizacji.
Od początku swojej działalności Teatr Dada zrealizował blisko pięćdziesiąt przedstawień; do najnowszych należą Faktor T (2008), Caffe Latte (2009), Czerwona trawa (2009), Le Sacre (2010), Duety nieistniejące (2011), Enclave 4/7 (2014), Intro (2015), Strategia (mimowolna reaktywacja) i Why don’t you like sadness (2016). Zespół wypracował wyjątkową i rozpoznawalną na polskich i światowych scenach estetykę – perfekcję choreografii połączoną z wnikliwym, interdyscyplinarnym podjęciem tematu. W przedstawieniach Dada ruch jest istotnym narzędziem teatralnej ekspresji, jednak nigdy nie stanowi wartości samej w sobie. Przedstawienia Dada to zawsze przede wszystkim opowieść – uwikłana w teksty kultury, literaturę i sztukę, będąca każdorazowo intelektualnym wyzwaniem dla widza. To narracje, w których gatunki i formy przenikają się wzajemnie, wkraczają niejednokrotnie w przestrzeń metateatralną, odchodzą od tego, co sztywne, ramowe, zdefiniowane. Twórcy posługują się pastiszem, groteską, ich inspiracją są działania dadaistów. Nierzadko spektakle Dada mają charakter ironicznie autotematyczny.
Przez lata Teatr Dada współpracował z tancerzami z Trójmiasta i całej Polski; dla wielu z nich doświadczenia zdobyte u Bzdyla i Chmielewskiej stały się podbudową własnych zespołów, współtworzących obecnie trójmiejską i krajową scenę tańca. Obecnie w spektaklach Dada występuje kilkunastu tancerzy – Anna Steller, Filip Szatarski, Tatiana Kamienicka, Ula Zerek, Katarzyna Ustowska, Julia Mach, Radek Hewelt, Dawid Lorenz, Rafał Dziemidok, Dominika Knapik, Sebastian Flegiel. Ponadto Dada współpracuje z takimi twórcami jak Mikołaj Trzaska, Olo Walicki, Michał Kołodziej, Maciej Chojnacki, Maciej Salamon, Wojciech Mazolewski czy Jacek Staniszewski.
W 2002 roku Teatr Dada zainicjował Trójmiejską Korporację Tańca, festiwal teatrów tańca i tańca współczesnego, wspierając środowisko trójmiejskich tancerzy. Projekty TKT pokazywane są na scenie Klubu Żak w ramach Gdańskiego Festiwalu Tańca. Od 2008 roku Teatr związany jest z Teatrem Wybrzeże, na Scenie Malarnia mają miejsce premiery spektakli zespołu. W 2012 roku Dada rozpoczął projekt „Dada Hub” (we współpracy z MCKA Zatoka Sztuki w Sopocie), punkt ogniskowy, w którym prowadzone są działania edukacyjne i warsztatowe.
Od 2012 roku zespół ma swoją siedzibę w Bibliotece Tańca (Gdańsk/Wrzeszcz), gdzie realizowane są rezydencje artystyczne i warsztaty.
Koniec Wielkiej Wojny, Teatr Dada von Bzdülöw, fot. Dominik Werner
Koniec Wielkiej Wojny, Teatr Dada von Bzdülöw, fot. Dominik Werner
INTRO, Teatr Dada von Bzdülöw, fot. Dominik Werner
DZISIAJ, WSZYSTKO, Teatr Dada von Bzdülöw, fot. Dominik Werner
DZISIAJ, WSZYSTKO, Teatr Dada von Bzdülöw, fot. Dominik Werner
Mimo zamrożenia bieżącej działalności Teatr Wiczy pozostaje od lat najbardziej rozpoznawalnym w regionie zespołem teatru alternatywnego. Jest to w znacznej mierze zasługa regularnych sukcesów osiąganych w latach 90. na Festiwalu Malta czy Łódzkich Spotkaniach Teatralnych. Ostatnie laury przyniosło przedstawienie Złamane paznokcie. Rzecz O Marlenie Dietrich (2007), wyróżnione na praskim World Festival of Puppet Art oraz na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora we Wrocławiu.
Teatr powstał w 1991 roku w Brodnicy z inicjatywy Romualda Wiczy-Pokojskiego. Pod koniec lat 90. przeniósł się do Torunia, gdzie miał siedzibę w mieszczącym się na toruńskim Rynku Ratuszu Staromiejskim. W latach 2004-2006 teatr organizował Międzynarodowy Festiwal Teatrów Ulicznych „Bulwar”.
Grupa określa swój rodowód jako punkowy. Prezentowała spektakle w miejscach niekonwencjonalnych: w przestrzeniach hal fabrycznych, ale też na parkingach czy placach zabaw. Nie unikała spotkań z kilkusetosobową widownią pod gołym niebem, ale równie dobrze prezentowała się w 40-letnim samochodzie campingowym Mercedes L 508D, do którego mieściło się maksymalnie czternaścioro widzów – tak było w przypadku Emigrantów Sławomira Mrożka, w których występowali Radosław Smużny i Krystian Wieczyński. Spektakl ten był najlepszym dowodem na to, jak ważne dla tego teatru jest bliskie spotkanie z widzem.
Nikt oficjalnie nie ogłosił końca istnienia Teatru, jednak objęcie w listopadzie 2011 roku przez Wiczę-Pokojskiego funkcji dyrektora naczelnego i artystycznego w Miejskim Teatrze Miniatura w Gdańsku zdecydowanie wpłynęło na zmniejszenie intensywności działań artystycznych podejmowanych przez zespół pod szyldem Wiczy. Na pewno nie pomogła też afera związana z unieważnieniem konkursu na dyrektora Teatru im. Wilama Horzycy, która do dziś pozostaje nierozwiązana.
Po prostu, Teatr Wiczy fot. Maciej Wasilewski
One Night Cintract, Teatr Wiczy, fot. Marcin Gładych
Dobroć nasza dobroć, Teatr Wiczy, fot. z archiwum teatru
