Anna Steller i Leon Dziemaszkieiwcz współpracują razem od wielu lat. W tym czasie stworzyli 3 pełnometrażowe performensy oraz niezliczoną ilość akcji, happeningów i akcji performatywnych. Anna wywodzi się ze środowiska tańca współczesnego, Leon z tradycji queer, teatru ruchu Wojtka Misiury, performansu. Tworzą niezwykle charyzmatyczny duet, który w swych akcjach miesza różne stylistyki.
Materiał nadesłany.
Anna Steller, fot. z arch. taniecpolska
Krzysztof Leon Dziemaszkiewicz, fot. z arch. artysty
Mololo to krótkie spektakle plenerowe (ok. 30 min.) odbywające się przez cały okres letni przy fontannie na Molo w Sopocie. Wykraczają poza schemat teatru ulicznego, bardzo mocno obecna jest w nich muzyka i taniec. Klimat różny: czasem współczesny, czasem kostiumowy.
Kolektyw Mololo – grupa trójmiejskich artystów: tancerzy, aktorów i muzyków realizujących spektakle w ramach Mololo. Różne światy, różne doświadczenia – jeden cel.
Materiał nadesłany.
zespół, Mololo, fot. Bob Karman
Czerwony kapturek w gotik stajlu, Mololo, fot. z arch. zespołu
Teatr Miejskiego Domu Kultury w Rumii powstał z uwagi na zapotrzebowanie tej dziedziny kultury w społeczności lokalnej. Pierwsza premiera spektaklu Ingmara Villqusta „Noc Helvera” spotkała się z ogromnym zainteresowaniem co spowodowało umieszczenie spektaklu w projekcie edukacyjnym LEKCJE Z KULTURĄ dla młodzieży szkół podstawowych i ponadpodstawowych. Teatr MDK RUMIA nie nastawia się jednak na jeden gatunek, wystawia także komedie i spektakle przyjmowane entuzjastycznie przez dorosłego widza.
Materiał nadesłany.
Edyp, Teatr MDK RUMIA, fot. z arch. teatru
Edyp, Teatr MDK RUMIA, fot. z arch. teatru
Po drugiej stronie rampy, Teatr MDK RUMIA, fot. z arch. teatru
CZARNOBYLSKA MODLITWA, Teatr MDK RUMIA, fot. z arch. teatru
Aktorka (współpracująca m.in. z Teatrem BOTO, Gdyńskim Centrum Kultury), improwizatorka, instruktorka teatralna, reżyserka, producentka. A także magister inżynier ochrony środowiska. Współczesna kobieta renesansu. Prowadzi różnorakie warsztaty, grupę teatralną „W Kaczych Butach”, autorskie imprezy Teatrzyk Bezwstydny oraz Teatrzyk Młodego Artysty, a bywa, że i Konferencję Rybną. Produkuje spektakle, w których gra. Ale gra nie tylko w tych, które produkuje. Monodram „Złota Rybka przed 40-tką” to jej debiut dramaturgicznym. Szydełkuje, maluje, czasem zrobi stolik. Wydała także podręcznik do zajęć teatralnych.
Materiał nadesłany.
Złota rybka przed 40-stką, Magdalena Bochan-Jachimek, fot. Wave of light Sebastian Mul
Złota rybka przed 40-stką, Magdalena Bochan-Jachimek, fot. Wave of light Sebastian Mul
Bez przesady, Magdalena Bochan-Jachimek, fot. z arch. kulmiasto
Teatr działa w ramach stowarzyszenia Tczewski Uniwersytet Trzeciego Wieku.Powstał podczas realizacji jednego z ostatnich projektów pt. „Obchody Roku Sienkiewiczowskiego”, gdzie tworzenie spektaklu pt. „Dziwne materii pomieszanie” było tylko jednym z działań. Należy zaznaczyć, iż członkowie stworzonej wówczas grupy często dawali do zrozumienia, iż chcieliby kontynuować realizacje siebie jako aktorów, nie tylko na scenie, ale także podczas zajęć, gdzie mogliby poznać od podszewki warsztat aktorski. Od tamtej pory aktorzy TUTW zrealizowali spektakl pt. „Przeżycia” oraz wśród społeczności lokalnej również dwa działania performatywne: „Ludzie, ludzie, ludziska…” na ulicach Starego Miasta oraz „Aukcja” w galerii handlowej. Obecnie biorą udział w projekcie Teatru Szekspirowskiego pt. „Teatralny pasjans” –do którego zakwalifikowali się dzięki wcześniejszym działaniom, które były ukazane w materiałach filmowych podczas procesu rekrutacji https://youtu.be/_SEyyVor0Ig–w marcu2018 r. wystąpią na scenie w Gdańsku. Wciągu ponad roku od powstania teatru,aktorzy ukazali ogromne zaangażowanie w swoich twórczych działaniach, dając wiele emocji widzom -co jest argumentem, by Tczewski Uniwersytet Trzeciego Wieku kontynuował edukację teatralną osób starszych również w kolejnych latach
Materiał nadesłany.
Z humorem i piosenką …, Teatr TUTW, fot. Hanna Osińska
Z humorem i piosenką …, Teatr TUTW, fot. Hanna Osińska
Z humorem i piosenką …, Teatr TUTW, fot. Hanna Osińska
Grupa przyjaciół, która spotyka się „po godzinach”, aby wspólnie tworzyć teatr. Działają w Trójmieście, od trzech lat szkoląc swój warsztat aktorski. Pod czujnym okiem Małgorzaty Oracz, aktorki gdańskiego Teatru Wybrzeże, stworzyli opartą na improwizacji sztukę opowiadającą o spotkaniu ludzkich emocji ujawniających się w szczególnych okolicznościach
Występowali w następujących instytucjach kultury: Teatr na Plaży w Sopocie, Centrum Kultury i Sztuki w Tczewie, Spotkania Trójmiejskich Teatrów Niezależnych (Gdańskim Archipelagu Kultury – Winda), Zatoka Sztuki w Sopocie, Zdobyliśmy także wyróżnienie, nagrodę dla najlepszego aktora oraz najlepszego instruktora na 13. Konkursie Teatrów Amatorskich „Melpomena”
Materiał nadesłany.
Kolejne dni z życia z…, Grupa Teatralna „Po godzinach”, fot. Sebastian Mul
Kolejne dni z życia z…, Grupa Teatralna „Po godzinach”, fot. Sebastian Mul
Złe towarzystwo, Grupa Teatralna „Po godzinach”, fot. Magdalena Marciniak
Złe towarzystwo, Grupa Teatralna „Po godzinach”, fot. Magdalena Marciniak
Fundacja Pomysłodalnia działa formalnie od 2013 roku, ale tworzą ją aktywiści czynni kulturalnie i obywatelsko od wielu lat. Działania Fundacji odbywają się poza nią – w teatrach instytucjonalnych, domach kultury, szkołach. Fundacja jako producent spektakli teatralnych jeździ po kraju i za granicę, prezentując poszczególne tytuły. Działania fundacji to przede wszystkim szeroko pojęta kultura, edukacja, a także działania społeczne.
Do strategicznych działań fundacji należą starania o powołanie Obywatelskiej Rady Kultury przy marszałku, wypracowanie strategii pomocy offowi na Pomorzu poprzez działania systemowe, a także powołanie do życia domu offu.
Członkowie fundacji powołali do życia bardzo aktywne społecznościowe grupy na FB – Teatr jest nasz (jako odzew przeciwko wycofaniu kandydatury Romualda Wiczy-Pokojskiego na dyrektora Teatru Horzycy) oraz Teatr na Pomorzu. Fundacja rozwija się dzięki wsparciu dotacyjnemu (urzędy miast, MKiDN, NCK) oraz własnym działaniom (sprzedaż spektakli, koordynacja merytoryczna działań zleconych, współpraca międzynarodowa).
Materiał nadesłany.
Mała Oj-czy-zna, Fundacja Pomysłodalnia, fot. Jerzy Bartkowski
Zapomniane zabawki, Fundacja Pomysłodalnia, fot. z arch. teatru
This is not love, Fundacja Pomysłodalnia, fot. z arch. teatru
Teatr Komedii Valldal to niezależny teatr komediowy założony w 2014 roku przez Tomasza Valldala Czarneckiego, aktora związanego z gdyńskim Teatrem Muzycznym, reżysera i pedagoga teatru. Zespół teatru – aktorka, tancerka i choreografka Vilde Valldal Johannessen, aktor i kompozytor Artur Guza, scenografka i kostiumolożka Monika Wójcik, dramatopisarz i tekściarz Szymon Jachimek, animatorka kultury i pedagog Katarzyna Kiłyk, aktor i instruktor teatralny Jeremiasz Gzyl oraz aktor i choreograf Michał Cyran – to twórcy związani z Teatrem Muzycznym w Gdyni oraz działającym przy nim Studium Wokalno-Aktorskim, Akademią Muzyczną w Gdańsku i Akademią Sztuk Pięknych w Gdańsku. Przy Teatrze działa Teatr Komedii Valldal Junior, który prowadzi regularne działania edukacyjne z dziećmi i młodzieżą, obejmujące aktorstwo, taniec i śpiew. Efektem tej pracy są pełnowymiarowe spektakle, wyreżyserowane przez Czarneckiego i z udziałem kilkudziesięcioosobowego zespołu najmłodszych aktorów – Mała Syrenka (2014), Księga Dżungli (2015) oraz Alicja w Krainie Cz. (2016).
Repertuar teatru budują głównie muzyczne, familijne przedstawienia – pełne scenicznego rozmachu, dowcipne, skupione na scenicznym ruchu, z ilustracyjną, bogatą scenografią. Chociaż Czarnecki konstruuje spektakle na podstawie klasycznych tekstów literatury dziecięcej i młodzieżowej (Andersen, Kipling, Carroll), estetycznie i narracyjnie odnosi się w nich raczej do ich współczesnych, filmowych adaptacji. Przedstawienia Teatr Komedii Valldal skierowane do dorosłych widzów mają podobny, komediowo-muzyczny charakter. Wykorzystują absurdalny, czasem nawet dosadny dowcip, estetykę kabaretową, przerysowaną ekspresję, pełen rozmachu ruch sceniczny – jak ostentacyjnie kiczowate, podejmujące fenomen „piosenki chodnikowej” Disco polo – wieczór poezji śpiewanej z 2013 roku czy bazujący na popkulturowej, przaśnej ludowości spektakl Ale wiocha! z 2014 roku. Od tej konwencji odbiega ostatni spektakl Teatru, autobiograficzna, powstała na kanwie wydarzeń z życia Vide Johannessen Valldal Emigrantka z 2016 roku, łącząca teatr dramatyczny, lalkowy i balet, pełna humoru, ale raczej w ironicznym wydaniu.
WIKINGOWIE, Teatr Komedii Valldal, fot. z arch. teatru
WIKINGOWIE, Teatr Komedii Valldal, fot. z arch. teatru
Hejt School Musical, Teatr Komedii Valldal, fot. Piotr Manasterski
Hejt School Musical, Teatr Komedii Valldal, fot. Piotr Manasterski
Hotel Palace, Teatr Komedii Valldal, fot. z arch. teatru
Teatr Błękitna Sukienka został założony w 2011 roku przez Ritę Jankowską, pedagożkę, reżyserkę, dramatopisarkę i animatorkę kultury.
Skacz, Marysiu, pierwszy spektakl Teatru, pokazany premierowo w 2011 roku w gdańskiej Nowej Synagodze i wykonany wyłącznie przez kobiety, zainicjował konsekwentnie prowadzoną do dzisiaj estetykę narracyjną zespołu. Błękitna Sukienka podejmuje w swoich spektaklach tematy osadzone we współczesnej rzeczywistości, ale przedstawia je w perspektywie kobiecej. Praca członkiń teatru ma charakter improwizacyjny, dramowy, ostateczny kształt spektaklu wyłania się w trakcie działań warsztatowych i jest kolażem doświadczeń i emocji całego zespołu, choć przedstawienia są niejednokrotnie oparte na konkretnych tekstach literatury (jak na przykład Polki. Podróż do wnętrza Polski Gérarda Guéagana w przypadku przedstawienia Podróż do wnętrza pomarańczy). Skacz, Marysiu ma formę kilkunastu etiud, emocjonalnych wypowiedzi kobiet o różnym statusie i wieku, które wspólnie układają się we wspólny, analizujący i komentujący stereotypy obraz.
Teatr Błękitna Sukienka zrealizował do tej pory między innymi przedstawienia Powiedz miłość jest prosta (2012), zbiorowy, poetycki głos współczesnych kobiet; Keeffe, nie jestem królem (2013), studium międzyludzkich gier; Podróż do wnętrza pomarańczy (2015), w którym ponownie otrzymujemy kolaż kobiecych portretów, oraz najnowsze Nic się nie stało (2016).
Obecny skład zespołu tworzą prócz Rity Jankowskiej trzy aktorki – Halszka Gaczoł, Dagmara Lewandowska i Beata Ruszkiewicz.
Teatr Błękitna Sukienka rozpoczął swoją działalność w przestrzeni Nowej Synagogi w Gdańsku, następnie tworzył w Gdańskim Archipelagu Kultury (do 2015 roku). Od 2016 roku zespół jest rezydentem gdańskiego WL4, twórczej, interdyscyplinarnej przestrzeni powołanej przez trójmiejskich artystów.
Skacz Marysiu, Teatr Błękitna Sukienka, fot. Łukasz Głowala
Powiedz miłość jest prosta, Teatr Błękitna Sukienka, fot. Michał Konczakowski
Powiedz miłość jest prosta, Teatr Błękitna Sukienka, fot. Adam Bogdan
Podróż do wnętrza pomarańczy, Teatr Błękitna Sukienka, fot. Natalia Osuch
Keeffe, nie jestem królem, Teatr Błękitna Sukienka, fot. Adam Bogdan
Kończą mi się słowa, Teatr Boto, fot. Krzysztof Wyszomirski
Fundacja Teatru Boto
Siedziba: Sopot Rok założenia: 2010 Dane kontaktowe: Teatr Boto, ul. Bohaterów Monte Cassino 54B, 81-758 Sopot, tel. 58 350 82 14, boto@boto.art.pl; Fundacja Teatru Boto, ul. 3 maja 55B/1, 81-743 Sopot
Teatr Boto (Fundacja Teatru Boto) powstał w 2010 roku z inicjatywy reżysera teatralnego Adama Nalepy, scenografa i grafika Tomasza Webera, aktorki Sylwii Góry-Weber i Grzegorza Sierzputowskiego, aktora teatralnego i filmowego, reżysera, teatrologa i animatora kultury. Większość z nich związana jest na co dzień ze sceną instytucjonalną, głównie z Teatrem Wybrzeże. Z Boto współpracują aktorki Justyna Bartoszewicz, Magdalena Boć, Magdalena Smuk i Zofia Nather; aktorka, reżyserka i dramatopisarka Małgorzata Szczerbowska; reżyser i scenarzysta Michał Derlatka, dramatopisarz i reżyser Tomasz Man, krytyk, publicysta i kurator teatralny Roman Pawłowski, dramaturg, dramatopisarz i reżyser Jakub Roszkowski oraz aktor Marek Tynda.
Do flagowych działań Boto należy organizacja festiwalu i rezydencji artystycznej Sopot Non-Fiction, jedynego w Polsce przeglądu teatru dokumentalnego, łączącego teatr, literaturę faktu i media. Istotnym elementem wydarzenia są tygodniowe warsztaty, podczas który artyści – na podstawie materiałów dokumentalnych, wywiadów, reportaży – rozwijają swoje teatralne projekty, a ich efekty prezentowane są w festiwalowym panelu Maraton Non-Fiction.
Boto współtworzy również (wraz z trójmiejską Fundacją Pomysłodalnia) festiwal Teatr na Nowe Czasy, którego założeniem jest prezentacja spektakli offowych, ale przede wszystkim warsztaty i debaty z twórcami i teoretykami teatru z całego kraju. Programowo Teatr na Nowe Czasy ma przygotować i wprowadzić widzów w przestrzeń teatru łączącego off i główny nurt. Dotychczas w ramach projektu prezentowano między innymi spektakle Teatru Ósmego Dnia, Teatru Boto, Teatru Rondo oraz Teatru Krzyk.
Najmłodszym przedsięwzięciem Boto, wynikającym bezpośrednio i rozwijającym działania Sopot Non-Fiction, jest Warszawa.doc, projekt realizowany wraz z Bemowskim Centrum Kultury w Warszawie. W ramach tego projektu warszawscy reżyserzy, dramatopisarze oraz aktorzy rozwijają pomysły z obszaru teatru dokumentalnego, a następnie prezentują je szerszej publiczności. Warszawa.doc to również warsztaty dla młodzieży i dorosłych, podczas których podejmowane są i przetwarzane tematu z zakresu teatru dokumentalnego.
Od początku swojego istnienia Boto regularnie tworzy spektakle teatralne. Głównym reżyserem Teatru jest Adam Nalepa, szerszej publiczności znany z monumentalnych, rozbuchanych inscenizacyjnie, odważnych adaptacji klasycznych na ogół tekstów w Teatrze Wybrzeże. Jego spektakle realizowane w Boto odbiegają od nich estetycznie i inscenizacyjnie, mają charakter bardzo kameralny, oszczędny, niemal warsztatowy, jak wyreżyserowany w 2013 roku dokumentalny Nord-Ost. Monumentalna przestrzeń spektakli z Teatru Wybrzeże zmienia się w Boto w przestrzeń bardzo intymną, esencjonalną. Nalepa sięga tu po współczesne teksty polskich dramatopisarzy – Zielonego mężczyznę Jakuba Roszkowskiego (2011), Całoczerwone Małgorzaty Szczerbowskiej (2013) czy Bez tytułu Ingmara Villqista (2016). Boto to oczywiście również teatr dokumentalny – Warsaw Calling Tomasza Szczepanka (2015) oraz Po co psuć i tak już złą atmosferę Aleksandry Jakubczak (2015).
Od marca 2016 roku Teatr Boto, dotychczas korzystający z sopockich scen Teatru na Plaży, Dworku Sierakowskich czy Państwowej Galerii Sztuki, ma swoją stałą siedzibę na sopockim „Monciaku”.
Twoja Mać, Teatr Boto, fot. Jurek Bartkowski
Kończą mi się słowa, Teatr Boto, fot. Krzysztof Wyszomirski
TANGO, Teatr Boto, fot. Elwira Kruszelnicka
Podróż do Buenos Aires, fot. Krzysztof Wyszomirski
